Jazda testowa: Fiat Tipo hatchback – samochód zagadka

Fiat Tipo hatchback 1.4. 120 KM T-Jet

Fiat Tipo  jest samochodem zagadką, albo raczej niespodzianką. W tej klasie bowiem to za „limuzyny” musimy dopłacić. W przypadku Fiata jest odwrotnie. Dopłacamy za krótszego hatchbacka, choć wydaje się, że te dwie odmiany są kierowane do dwóch innych „półek” klientów.

Jednak to właśnie ten hatchback budzi we mnie mieszane uczucia. Próbuję odkryć w nim Fiata i przyporządkować sobie jego stylistykę. Przód jest identyczny z tym jaki posiada Fiat Tipo sedan. Jest tu bardzo szeroki grill z wystającymi chromowanymi blokami oraz podłużnymi reflektorami zwężającymi się ostrzej ku wnętrzu. Począwszy od wersji Easy mamy tu światła dziennie LED, choć w wersji punktowej, być może nie tak modnej jak stosowane obecnie w wielu autach LED światłowody.

Czy to tylko moje wrażenie, że tylna część tego samochodu jest nieco przyciężkawa i to sedan wygląda na bardziej proporcjonalny? Masywny słupek C dominuje w linii bocznej, a mocno ścięty tył ma dać większą pojemność bagażnika.

Wnętrze o dwóch twarzach

W artykule opisującym test Fiata Tipo sedan wspominałem o różnicach w desce rozdzielczej i między nim a hatchbackiem. Co ciekawe, ku mojemu zdziwieniu w salonie sprzedaży zaskoczył mnie Tipo hatchback z identyczną deską rozdzielczą jak w sedanie… O co tu chodzi? Otóż ta bardziej „obła” jak to nazwałem w tamtym artykule deska, jest dostępna jedynie w wersji Lounge. Otrzymujemy wtedy duży, dotykowy wyświetlacz multimedialny w formie tabletu, niedostępny dla  żadnej innej wersji.

I szczerze mówiąc, nie jestem pewien już teraz, która wygląda atrakcyjniej. Z pewnością jest mniej masywna, jest w niej jakby więcej lekkości, ale czy deska z długim daszkiem nie jest nieco bardziej spójna w zamyśle? Na to pytanie odpowie sobie już każdy z nas indywidualnie.

Trzeba przyznać, że Fiat stosuje w swoich systemach multimedialnych bardzo ciekawą grafikę, z  czerwonymi akcentami, które nadają całej grafice charakteru. Gdy mówimy jednak o funkcjach radia, to w przypadku tej marki muszę zawsze wspomnieć o dodatkowych przyciskach zlokalizowanych z tyłu koła kierownicy. Po lewej zmiana fali, a po prawej – poziomu głośności.

Obsługa jest intuicyjna, choć muszę przyznać, że zdarzyła mi się jedna wpadka z systemem samochodu, a dokładniej ze wskazaniami zużycia paliwa. Samochód miał ustawioną angielski system pokazywania spalania, ale w metrycznych jednostkach. W efekcie, gdy jadąc bardzo oszczędnie widziałem wskazania oscylujące w okolicach 11-14 litrów (tak mi się przynajmniej wydawało), łapałem się za głowę. Dopiero bardziej wnikliwe spojrzenie na dane pokazało, że jest tam 11 km/l. Na jednym litrze paliwa mogę przejechać 11 kilometrów. Może jak już bierzemy angielską miarę, można byłoby również po angielsku ją zapisywać (np. tak: kmpl). Na pewno by się nie myliło. Co ciekawe, po zmianie ustawień na poprawne i po wyłączeniu silnika znów na wyświetlaczu pojawiła się ta jednostka. Widocznie trzeba kliknąć jeszcze zapisz.

Wydaje się, że wnętrze w stosunku do Bravo, którego Tipo zastąpiło, w górnej jego części zyskało atrakcyjniejsze materiały, natomiast w okolicach styku konsoli centralnej i tunelu środkowego, w tym starszym modelu były to przyjemniejsze dla oka rozwiązania. Oczywiście w obu autach mamy, w dolnej części mamy twarde materiały, jednak w Bravo wzór włókna węglowego kazał nie zwracać na to uwagi. W Tipo, potężne pokłady czarnego plastiku, same przyciągają ku niemu wzrok.

Jednak trzeba powiedzieć, że ten obszar zyskał obecnie na praktyczności. Zarazem pod względem sterowania nawiewem i (jednostrefową automatyczną) klimatyzacją jak i pod względem obszerności schowków w tym miejscu.

Uwagę przyciąga też najprostszy z możliwych kształtów lewarka skrzyni biegów, który jest w dodatku ustawiony nie na środku, ale nieco po lewej stronie tunelu.

Bagażnik – spory i regularny

Bagażnik ma 440 l pojemności i dosyć regularne kształty po bokach. Wysokość załadunku 74 cm. W bagażniku możemy mieć dodatkowe gniazdo 12V. Jeśli zależy nam na płaskiej podłodze po rozłożeniu siedzeń, powinniśmy wziąć opcje z pełnowymiarowym kołem zapasowym. W przypadku udostępnionego do jazdy testowej Fiata Tipo, na wyposażeniu było koło dojazdowe. Zyskujemy tu kilka centymetrów na wysokości.

To tyle moich impresji na temat stylistyki tego ciekawego i trochę zagadkowego samochodu. To auto w mojej opinii bardzo poprawne, zaskakująco dobrze wyciszone, którym jeździ się dobrze, o cenie na poziomie tańszych marek reprezentujących klasę C. Za podstawową wersję musimy liczyć 50 900 zł (lub 54 tys. zł bez promocji). Za testowanego Fiata Tipo 1.4 T-Jet 120KM Lounge razem z dopłatą za lakier, koło i felgi 17” zapłacimy 69 tys zł.

Na koniec jeszcze spojrzenie na tył. Dopiero w salonie sprzedaży, analizując raz jeszcze stylistykę tego samochodu natknąłem się na ujęcie, które być może najlepiej oddaje polot kreski wyznaczonej przez stylistę.

Jazda testowa odbyła się dzięki uprzejmości Autoryzowanego Salonu Sprzedaży Auto-Hit (AHT) z Tychów.